Mythen versus realiteiten van het leven van een schrijver
Na nu ongeveer zes jaar als schrijver te hebben gewerkt, ben ik me dat veel gaan realiseren mensen hebben de neiging om onrealistische percepties te hebben over deze baan. Op de een of andere manier, in de hoofden van de meeste mensen, is het een fabelachtig carrière om in te zijn. Je hebt 'creatieve licentie' en je kunt 'altijd en hoe dan ook' werken, zolang je de gewenste resultaten van een schitterend geschreven verzameling woorden aan het einde van de dag kunt invoeren.
Met het oog op dergelijke misvattingen, dacht ik dat het nuttig zou zijn om een lijst met u te delen gemeenschappelijke mythen over het schrijfvak versus hun corresponderende realiteiten. Als je ooit meer inzichten wilt hebben over hoe de functie van een schrijver echt is, dan zal deze post zeker van pas komen voor jou.
Mythe # 1: schrijvers hebben perfecte grammatica
... en een vlekkeloze vaardigheid van de taal waarin ze schrijven.
Haar vrijwel onmogelijk om elke grammaticale regel die er is te kennen om te weten in elke taal, en Engels is geen uitzondering. Er zijn veel redenen waarom dit zo is. Onder hen is het feit dat sommige woorden kunnen evolueren en nieuwe betekenissen erven in de loop van de tijd. Een woord als 'homo' bijvoorbeeld, dat van oudsher wordt gebruikt als 'gelukkig', duidt nu ook op een seksuele geaardheid.
Ondertussen zijn sommige grammaticaregels een beetje lastig om aan te voldoen, vooral wanneer hun toepassing verschilt van land tot land, zoals het gebruik van leestekens met betrekking tot aanhalingstekens.
In de VS zou interpunctie bijvoorbeeld tussen de aanhalingstekens worden geplaatst (bijvoorbeeld: mijn favoriete boek is "A Tale of Two Cities."), Terwijl het elders buiten zou blijven (bijv .: Mijn favoriete boek is "A Tale van twee steden ".).
Zoals je kunt zien, is het nogal moeilijk om al deze kleine details over grammatica bij te houden en te onthouden. Vandaar dat velen van ons nog steeds schrijvers zijn raadpleeg regelmatig woordenboeken, thesaurussen en Het advies van kerel redactieleden tijdens het schrijven.
Ten slotte, schrijven gaat niet zozeer om het gebruik van het Engels van de koningin. Maar begrijp me niet verkeerd. Ik zeg niet dat schrijvers moeten mogen wegkomen met slecht geformuleerde manuscripten. Wat ik bedoelde, is dat schrijven gaat in de eerste plaats om effectieve communicatie.
Als schrijvers moet het einddoel van ons werk worden gepubliceerd en gepubliceerd wat we hebben geschreven door anderen gelezen.
Dus, om goed begrepen te worden, moeten we onze woorden vormgeven op een manier die onze doellezers kunnen begrijpen. Het is bijvoorbeeld soms verstandiger om 'ruis' te zeggen in plaats van 'kakofonie' (hoewel als het ware poëzie was, zou dit laatste een betere keuze kunnen zijn).
Mythe # 2: schrijvers doen waar ze van houden
... daarom genieten ze altijd van hun werk en dat is het ook altijd pret.
Werk blijft werk. Hoewel schrijven onze passie is, het maakt niet noodzakelijk onze werktoewijzingen gemakkelijker. Vaker wel dan niet, wat we schrijven staat onder leiding van de redacteur, en voor degenen onder ons die schrijven voor een krant of tijdschrift, is er meestal een uitgebreide redactionele huisstijl om zich aan te houden.
Alle numerieke referenties boven tien moeten bijvoorbeeld in cijfers worden uitgedrukt (bijvoorbeeld: 13 en niet "dertien"), terwijl alles met de cijfers tien en lager moet worden gespeld (bijv .: "negen" in plaats van 9). Bepaalde frases kunnen de voorkeur hebben boven andere, bijv. om "Verenigde Staten" te schrijven in plaats van "Amerika" of "Verenigde Staten van Amerika".
Het schrijfproces zelf is ook een behoorlijk moeizaam proces. Mogelijk is dit nodig uitgebreid onderzoek doen of te verzamel informatie uit meerdere bronnen via interviews. Wanneer het schrijven technisch van aard is of voor rapportagedoeleinden is, zal de schrijver dit moeten doen uitgebreide feitencontrole en gebruik maken van de juiste voorwaarden in hun schrijven.
Zelfs nadat een concept is voltooid, moet er nog veel meer worden gedaan. Er is zelden een ontwerp dat niet nodig is een vorm van herziening of correctie zodra de redacteur het heeft bekeken.
Er zullen vaak meerdere ronden van proeflezen en bewerken zijn (hier is een bericht over het opnieuw lezen en een reden waarom je jezelf niet moet bewerken) om door te nemen voordat een artikel uiteindelijk wordt omgezet in de definitieve versie die vervolgens wordt gepubliceerd. Dit betekent meestal veel veranderingen worden gemaakt in de oorspronkelijke versie, wat een pijnlijk proces voor de schrijver, vaker wel dan niet.
Mythe # 3: Writers Live Glamorous Lives.
... Ze hebben veel fans die dol zijn op hun schrijven en ze zijn beroemd en iedereen weet wie ze zijn.
De realiteit hier is dat bijna niemand herkent je naam. Tenzij je toevallig een 'New York bestseller'-label hebt gepleisterd over je roman of iets van die reputatie.
Anders bent u voorbereid om uw teleurstelling te beheren wanneer niemand uw naamregel opmerkt. Omdat ze dat vaak niet zullen doen. Ze zullen een goed artikel zeker waarderen als ze er een zien, natuurlijk, maar tenzij de lezer iemand is die je persoonlijk kent, is het hoogst onwaarschijnlijk dat ze je naam zullen onthouden, hoewel ze zich waarschijnlijk zullen herinneren wat je schreef.
Dat brengt me op een ander punt: Schrijvers komen vaak met meer kritiek dan fans.
Dat is omdat, helaas, mensen zijn alleen geneigd om je naam te onthouden als je iets doet dat verschrikkelijk is voor hen. Zoals het verkeerd gebruiken van een woord of het bespreken van een onderwerp waar de lezers intens boos over zijn.
En soms, ondanks je beste inspanningen om te maken wat je dacht dat een foutloos artikel was, iemand zal er nog steeds in slagen aanstoot te nemen zoals je blijkbaar een voornaamwoord hebt misbruikt, bijvoorbeeld, en dan verder gaat om de hele wereld op sociale media erover te vertellen. Niet zo glamoureus, als je het mij vraagt.
Mythe # 4: Writers Are A Creative Bunch.
... Ze hebben nooit gebrek aan ideeën en alles wat ze aanraken wordt goud. Ze steken hun vingers op het toetsenbord en woorden vliegen letterlijk op het scherm.
In het geval dat je dit nog niet wist, is de term Writer's Block geen stedelijke legende. Het overkomt ons echt schrijvers.
Ironisch genoeg gebeurt dit meestal wanneer je merkt dat je veel tijd overhoudt en graag wat fatsoenlijk schrijven wilt laten doen. Het is in zulke tijden dat het echt verleidelijk is om uit te stellen.
En de ironie van alles is dat soms helpt een tijdelijke afleiding je om je gedachten weer op het goede spoor te krijgen (vandaar dat dit een geweldig excuus is om je redacteur de meerdere koffiepauzes die je ooit zo graag neemt dagelijks uit te leggen).
Natuurlijk zijn er ook momenten waarop schrijven een koud kunstje is. Maar helaas vinden dergelijke gebeurtenissen niet zo vaak plaats als we zouden willen. Schrijven is immers een discipline, en niet alleen maar een grillige activiteit waar we ons slechts eenmaal in een blauwe maan aan overgeven.
Mythe # 5: Je moet een expert zijn om een schrijver te zijn
... Als u een expert bent in iets en u woorden op een pagina kunt plaatsen, heeft u het recht verdiend om schrijver te worden.
Goed, bezit een schat aan kennis is één ding, maar het onder woorden brengen die de lezer ten goede kan komen, is helemaal iets anders. Het is mogelijk dat een persoon over de expertise in een bepaald onderwerp beschikt communiceren het is zo slecht in het geschreven woord dat niemand het kan begrijpen, afgezien van zijn auteur.
De vaardigheid om te schrijven ligt immers in de levering.
Als je de rol van een schrijver nader zou onderzoeken, zou je je realiseren dat velen van ons eigenlijk helemaal geen experts zijn in veel van wat dan ook. We krijgen de klus voornamelijk door nauwgezet zijn in het onderzoek dat we doen en de manier waarop we onze feiten presenteren. We besteden ook aandacht aan de stijl en toon waarin we schrijven, en passen deze aan het gewenste lezerspubliek van het geschreven stuk aan.
Dit zijn in wezen communicatieve vaardigheden, en niet zozeer over het feit dat het een expert in het onderwerp is. Maar natuurlijk is het goed om het proces een stuk eenvoudiger te maken door goed vertrouwd te zijn met het onderwerp waarover u schrijft.
Mythe # 6: Goede schrijvers hebben geen redacteuren nodig.
... Schrijven ervaring opgebouwd door de jaren heen is genoeg om de rollen van redacteuren te vervangen.
Dit is absoluut helemaal niet waar. Elke schrijver die hun zout waard is behoefte aan hun werk beoordeeld door een redacteur. Dit geldt niet alleen voor beginnende rookies, maar ook voor ervaren schrijvers. De reden dat dit zo is, is omdat er altijd wel is blinde vlekken, vergelijkbaar met hoe je zou missen als je bepaalde dingen opmerkt terwijl je achter de bestuurdersstoel zit.
Als je herziening van dezelfde tekst keer op keer, de kans is groot dat je het wilt sommige fouten vergoelijken. Alleen een nieuw paar ogen zou het kunnen oppakken. Dit komt meestal in de persoon van de redacteur of een corrector.
Maar er zijn genoeg andere mensen waar een schrijver ook afhankelijk van wordt in de loop van zijn werk. Ze kunnen bijvoorbeeld samenwerken met andere schrijvers op de redactie en vertrouw op hun inzichten wanneer ideeën worden gestuit om nieuwe verhalen te schrijven.
En aangezien schrijvers niet altijd experts zijn in het onderwerp waarover ze schrijven (zoals vermeld in het vorige punt), zullen ze vaak verwijzen naar persoonlijke bronnen die hen in de juiste richting kunnen sturen voor een bepaald onderwerp.
De bottom line hier is dat schrijvers krijgen bijna nooit werk gedaan zonder hulp van anderen. En dat omvat zeker het onderzoek dat alleen van een redacteur kan komen.
Mythe # 7: schrijven is een zeer sociale activiteit
... vandaar dat schrijvers van nature uit zijn en socialites. Ze hebben veel uitstapjes, vrienden en krijgen uitnodigingen voor veel coole evenementen.
Dit is niet waar allemaal het schrijven van banen, hoewel er weliswaar bepaalde rollen in ons beroep zijn die sommige van de bovenstaande kenmerken dragen. Journalist zijn is er een van - er zijn er veel reizen en mensen ontmoeten vereist daar. Maar niet alle schrijvers hebben deze dingen als onderdeel van hun taakomschrijving.
Overwegend is de handeling van het schrijven op zichzelf een zeer eenzame taak, best uitgevoerd in afzondering. Dat is omdat Het op een logische manier samenvoegen van zinnen is echt zwaar werk. Veel concentratie is vereist, en vaak is er veel onderzoek en verwijzingen om tegelijkertijd in overweging te nemen
Dus hoewel sommige schrijvers socialites kunnen zijn, zijn de meesten van ons dat wel introverte mensen van nature, omdat de rigoureuze schrijfstijl de neiging heeft om goed te passen met zo'n persoonlijkheid.
Er zijn echter enkele introverte schrijvers onder ons die dat wel kunnen neem de extravert-op-verzoek persona aan waar ze ook verplicht zijn om aan de eisen van hun werk te voldoen. Nogmaals, dit is gebruikelijk in het beroep van journalist.
Je zult zien hoe journalisten op een stevige manier kennis maken met een media-evenement, maar deze zelfde mensen zullen onmiddellijk hun toevlucht nemen tot stilte en zichzelf ingraven in een stil hoekje bij hun terugkeer naar het kantoor, zodat ze zich kunnen haasten om hun artikel te schrijven voordat ze worden achtervolgd door de wonende redacteur.
Conclusie
Welnu, alsjeblieft, je hebt nu een veel realistischer beeld van het leven van een schrijver. Ik hoop dat deze post je heeft helpen inzien dat het echt niet zo gemakkelijk is als je denkt om voor de kost te schrijven. Maar dat gezegd hebbende, zou ik hieraan willen toevoegen dat dit zo is een carrière die het waard is om naar te streven, als jij het soort bent dat een voorliefde heeft voor proza.
Dus als je klaar bent voor al het bovenstaande, hoop ik dat je je zult bijblijven in onze bonte bemanning.
