Hoe kunnen studio's high-definition versies van decennia-oude films en tv-shows vrijgeven?

Een van de voordelen van de brede acceptatie van HD-televisietoestellen en HD-compatibele mediaspelers, zoals Blu Ray-spelers en HD-compatibele streaming-boxen, was een duw voor film- en televisiestudio's om oude inhoud opnieuw uit te brengen in een prachtige HD. Maar hoe produceren ze nu precies 20+ jaar later HD-inhoud??

Geachte How-To Geek,

Laat me eerst openen door te zeggen dat ik geen erg slimme man ben, en ik weet zeker dat het antwoord op mijn vraag voor iedereen behalve ik duidelijk is. Met dat in gedachten ben ik echter erg benieuwd naar alle nieuw uitgebrachte content van de afgelopen jaren met HD-kwaliteitmateriaal van zeer oud materiaal.

Ik zocht bijvoorbeeld naar een Cheers-doos op Amazon en zag dat ze veel standaarddefinitie-dvd's hadden, maar ze hebben ook alle originele seizoenen in HD. De show werd voor het eerst uitgezonden in 1982, wat bijna dertig jaar duurde voordat HDTV-sets een meerderheidsaandeel kregen op de Amerikaanse markt. De HD-versie van de show zag er fantastisch uit en was, om op te starten, in 16: 9-breedbeeldformaat! Je zou eigenlijk meer op het scherm kunnen zien dan wanneer je de show op de dag zag.

Hetzelfde met echt oude films zoals Ben-Hur; het kwam uit in 1959, maar je kunt vandaag een mooie HD Blu-ray-kopie krijgen. De film ziet er prachtig uit op een mooie grote HDTV-set, de kleuren zijn helder, het is alsof het gisteren werd gefilmd.

Dus wat is de deal? Hoe komt het dat technologie van tientallen jaren geleden (en zelfs een halve eeuw geleden) zo'n hoge kwaliteit video kan leveren voor de moderne moderne televisies?

oprecht,

HD Curious

Hoewel we het leuk vinden om vragen van alle niveaus te beantwoorden, of het nu gaat om eenvoudige hardwareproblemen of abstracte concepten, we genieten echt van leuke kleine vragen, zoals de vraag die je vandaag hebt gesteld, omdat het een nerd onderzoek is in het belang van geeky onderzoek. Laten we een korte trip down memory lane en de geschiedenis van de film- en televisieproductie maken om te laten zien hoe onze geliefde films en shows uit de afgelopen decennia vandaag zo geweldig kunnen lijken.

Gedurende de 20ste eeuw werden films en televisieshows opgenomen op verschillende filmmedia. Grote filmpjes werden opgenomen op 35 mm-film (en sommige films met een groot budget werden op een film van 65-70 mm gefilmd). Televisieshows werden meestal opgenomen op 16 mm-film. Tv-programma's met een zeer laag budget en films werden opgenomen op 8 mm-film. De referentie afbeelding hieronder, met dank aan het Australian National Film & Sound Archive, toont de relatieve schaal van gangbare filmstandaarden:

Het ding over film is dat het een ongelooflijk hoge "resolutie" is. We voegen een resolutie toe aan citaten uit de vorige zin omdat film technisch gezien geen resolutie heeft in die zin dat een digitaal beeldscherm of vastlegapparaat dat wel doet. Film heeft geen aantal pixels; er is geen overzichtelijke rangschikking van kleine rode, blauwe en groene markeringen in een soort rooster.

Film heeft in plaats daarvan granen. De aard van de film is dat het een transportmedium is voor een chemische emulsie die, wanneer deze op de juiste manier wordt blootgesteld aan licht onder gecontroleerde omstandigheden, de scène vóór de cameralens in ongelooflijk detail vastlegt. Lang voordat we het hadden over hoeveel miljoenen pixels een geavanceerde digitale camera kon vastleggen, veroverde zelfs de eenvoudigste filmcamera's miljoenen miljoenen pixels in de vorm van filmkorrels die veel detail opleverden.

Hoe hoog een detailniveau praten we? Omdat film en digitale video / fotografie niet analoog zijn, is het in wezen onmogelijk om te zeggen "een filmframe van X-formaat heeft Y-resolutie" en het onderwerp zelf is het onderwerp geweest van enige controverse door de jaren heen.

Dat gezegd hebbende, kunnen we, zonder in een groot film versus digitaal debat te vervallen, de verschillen benadrukken die relevant zijn voor uw vraag. Concreet kunnen we praten over hoe hoog de "resolutie" van verschillende films is wanneer we beginnen met een filmvoorbeeld van hoge kwaliteit. Onthoud echter dat de film geen echte resolutie krijgt, in digitale zin, totdat deze is vastgelegd door een scanapparaat en daadwerkelijk is gedigitaliseerd voor gebruik in uitzendmedia, Blu-ray Discs of streamingdiensten..

35 mm-film, het soort film dat wordt gebruikt voor de meeste oude films, kan gemakkelijk worden beschouwd als een resolutie van ongeveer 20 megapixels of meer. De minder gebruikte maar absoluut enorme 65-70mm film heeft, zoals je zou kunnen raden, de potentiële resolutie van 35mm film ongeveer verdubbeld en kan worden omgezet in een 30-40 megapixel afbeelding. Toevallig Ben-Hur, de film waarnaar je hebt verwezen, werd gefilmd op 65 mm film.

Standaard 16 mm-film heeft ruwweg de helft van het oppervlak van 35 mm-film en kan worden beschouwd als een resolutie van ongeveer 10 megapixels of meer. 8mm-film, de film waarin veel oude homemovies en budgetfilms zijn opgenomen, varieert het meest in kwaliteit, maar is meestal afhankelijk van de gebruikte apparatuur en de filmkwaliteit kan overal van 1-5 megapixels of zo zijn. Afgezien daarvan denken veel mensen aan de wazige en lage kwaliteit homemovies die hun ouders of grootouders in de jaren zestig en zeventig op 8 mm-film opnamen als vertegenwoordiger van 8 mm-film, maar die films van lage kwaliteit zijn echt meer representatief voor de lage kwaliteit. van consumentencamera's en consumentenfilm waar ze mee bezig waren.

Hoewel film en digitale video geen equivalente media zijn, zijn de getallen die we in de vorige alinea hebben rondgegooid nuttig als referentiekader; niet omdat iemand realistisch gaat proberen om een ​​still van te veranderen Ben-Hur in een 40 megapixel muurschildering maar omdat het ons een manier biedt om te vergelijken hoeveel informatie is verpakt in een filmframe in vergelijking met een modern HDTV-frame.

De resolutie van een 1080p-film, bijvoorbeeld vertaald in een "megapixel" -telling, is slechts 2 megapixels (aangezien er in elk frame ongeveer twee miljoen pixels zijn). Zelfs de nieuwe 4K-video die iedereen weg blaast met zijn realisme, biedt slechts een beetje minder dan het equivalent van negen megapixels aan resolutie per frame.

Gegeven dat kwalitatief hoogwaardige 35mm-filmopname met kwaliteitsversnelling 20 megapixels of meer resolutie kan opleveren wanneer deze wordt gescand met geavanceerde apparatuur, wordt het snel duidelijk hoe het voor filmstudio's heel gemakkelijk is om terug te gaan en ervan uitgaande dat ze hun originele negatieven correct hebben bewaard , remaster een film die er absoluut geweldig uitziet in vergelijking met wat ze in de jaren '80 en DVD in de jaren negentig uitbrachten op VHS.

Zelfs televisieprogramma's zoals de Proost de afleveringen waarnaar u verwijst, zijn zo opgenomen dat ze meer dan voldoende beschikbare informatie in de filmframes hebben om de sprong te maken van standaarddefinitieuitzendingen naar HD-video en, ervan uitgaande dat er financiële motivatie was om dit te doen, zelfs kunnen worden geremastered voor een toekomst 4K-release met gemak.

Ter vergelijking en om de kracht van het remasteringproces te benadrukken, laten we twee schermafbeeldingen van de film bekijken., Ben-Hur, die je als voorbeeld gebruikte in je vraag (en die we gebruikten om een ​​samengestelde afbeelding te maken voor de kop van dit artikel).

De eerste schermopname is afkomstig van de dvd-release van de film. Houd er rekening mee dat de film ook voor die release is opgeschoond, maar de beperkingen van de standaarddefinitie-dvd liggen voor de hand:

De tweede schermopname is van de Blu-ray-remastering. De scherpte en de herstelde kleur van de film zijn duidelijk.

De bovenstaande schermopname laat zelfs het echte detailpotentieel van de 65-mm filmmaster zien. Een toekomstige remastering van de film in combinatie met een grote 4K HDTV-set kan een kijkervaring opleveren waarmee je de vouwen in hoofdstellen en de haren op de hoofden van de paarden kunt tellen.

Over remastering gesproken, nu we het mysterie hebben opgelost van waar al die oude HD-videogeniteit vandaan komt, laten we het een beetje leuk maken om te kijken hoe het is gemaakt. Eerder dit jaar bezocht Gizmodo het team achter de remesters van de Criterion Collection, een team van bekwame mensen die grote zorg besteden aan het restaureren van oude films en het digitaliseren ervan.

Dankzij vooruitgang in technologie, de zorgvuldige aanraking van getrainde restauratoren en de juiste opslag van oude Hollywood- en televisiefilmhaspels kunnen we genieten van prachtig gerestaureerde inhoud van de afgelopen decennia op onze glanzende nieuwe HDTV-sets.

Heeft u een dringende technische vraag, esoterisch of anderszins? Schiet ons een e-mail op [email protected] en we zullen ons best doen om het te beantwoorden.