Pc's vóór Windows Wat was MS-DOS eigenlijk?

Consumenten-pc's hebben niet altijd Windows uitgevoerd. Voordat Windows arriveerde, werden pc's geleverd met Microsoft's MS-DOS-besturingssysteem. Dit is wat de opdrachtregelomgeving eigenlijk leuk vond om te gebruiken.

Nee, MS-DOS was niet hetzelfde als het gebruik van de Linux-terminal of het opstarten van de opdrachtprompt in een venster op je mooie grafische bureaublad. Veel dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen, waren toen niet mogelijk.

De DOS pc-ervaring

DOS was een opdrachtregelbesturingssysteem zonder grafische vensters. U hebt uw computer opgestart en vervolgens een DOS-prompt gezien. Je moest de commando's kennen om op deze prompt te typen om programma's te starten, ingebouwde hulpprogramma's uit te voeren en daadwerkelijk iets met je computer te doen.

Je moest een paar commando's kennen om het besturingssysteem te omzeilen. Om te schakelen tussen verschillende stations, bijvoorbeeld om toegang te krijgen tot een floppydrive op station A: - zou je iets als typen EEN: bij de prompt en druk op Enter.

Als u mappen wilt wijzigen, gebruikt u de CD commando. Om de bestanden in een huidige map te bekijken, gebruikt u de DIR commando. Als u een programma wilt uitvoeren, typt u de naam van het uitvoerbare bestand van het programma bij de prompt.

Als u bijvoorbeeld een nieuwe diskette hebt opgepakt met een geweldig nieuw programma erop, duwt u de diskette in uw diskettestation - wacht terwijl de harde magnetische schijf de inhoud van uw schijf leest - en voert u vervolgens opdrachten uit zoals de volgend op:

EEN:

DIR

SETUP of INSTALL (afhankelijk van de naam van het installatieprogramma van het programma)

Je zou dan het installatieprogramma doorlopen en het programma installeren - in feite gewoon de bestanden uitpakken - naar een map op je kleine harde schijf. Je zou vaak floppydisks moeten omruilen omdat grotere programma's niet op een enkele floppy pasten, maar daarna kon je het programma uitvoeren zonder een floppy disk te gebruiken.

Je zou dan het C: commando om terug te gaan naar station C, gebruik de CD commando om de map met uw geïnstalleerde programma in te voeren en voer het programma uit met een commando zoals progname. De naam van het programmabestand zou ook zo kort moeten zijn - MS-DOS beperkte bestandsnamen tot acht tekens gevolgd door een extensie van drie letters en een extensie van drie letters. PROGNAME.EXE is bijvoorbeeld de langste bestandsnaam die je zou kunnen hebben.

Sommige programma's probeerden de dingen voor gewone gebruikers te vereenvoudigen. U had bijvoorbeeld bestandsbeheerders zoals Norton Commander die zorgden voor het bekijken en beheren van bestanden zonder dat er commando's nodig waren. Dit is de stijl van de meeste DOS-programma's die je zou vinden - het gaat allemaal om het ordenen van tekst op het scherm.

Geen multitasking

Vergeet multitasking; DOS deed één ding tegelijk. Toen u een programma opende, nam dat programma uw volledige scherm in beslag. Wilt u een ander programma gebruiken? U moet het huidige programma sluiten en de opdracht invoeren om het andere programma te openen.

Om deze beperking te omzeilen, heeft DOS een "terminate and stay resident" (TSR) -functie verstrekt. Een programma dat deze functie ondersteunt, kan inhaken op een sneltoets. U zou op de juiste sneltoets drukken en het huidige programma zou afsluiten en in het geheugen blijven. Het andere programma laadt zichzelf dan uit het geheugen.

TSR is niet echt multitasking. Het programma draait niet echt op de achtergrond. In plaats daarvan wordt het afgesloten en is er een snelle manier om het opnieuw te starten. DOS kan slechts één programma tegelijk uitvoeren.

Dit verschilt aanzienlijk van moderne shells zoals die gevonden op Linux, waarmee je programma's en services op de achtergrond kunt uitvoeren, meerdere terminals in tekstmodi kunt gebruiken en andere geavanceerde dingen kunt doen. DOS was lang niet zo krachtig als dat.

Hardwareondersteuning en Real-modus

DOS ondersteunde hardware-apparaten niet echt op de manier waarop besturingssystemen vandaag hardware ondersteunen. Programma's die direct toegang hadden tot hardware - bijvoorbeeld een DOS-game die je geluidskaart wilde gebruiken om geluid uit te voeren - moesten die hardware direct ondersteunen. Als u een DOS-game of een vergelijkbare applicatie aan het ontwikkelen bent, moet u ondersteuning bieden voor alle typen geluidskaarten die uw gebruikers kunnen hebben. Gelukkig waren veel geluidskaarten compatibel met Sound Blaster. U zou een SETUP-programma gebruiken om deze instelling afzonderlijk te configureren voor elk programma dat u hebt gebruikt.

Vanwege de manier waarop DOS werkte, hadden programma's die rechtstreeks toegang wilden krijgen tot geheugen en randapparatuur nodig om in de echte modus of in de echte adresmodus te werken. In de real-modus kan een enkel programma zonder bescherming naar elk willekeurig geheugenadres op de computers van de computer schrijven. Dit werkte alleen omdat je maar één programma tegelijk kon uitvoeren. Windows 3.0 bracht de beschermde modus, die beperkte wat actieve applicaties kunnen doen.

Tot op de dag van vandaag kun je nog steeds niet veel DOS-spellen uitvoeren in de opdrachtprompt op Windows. De opdrachtprompt voert toepassingen uit in de beveiligde modus, maar deze spellen vereisen een echte modus. Dit is waarom je DOSBox nodig hebt om veel oude DOS-spellen uit te voeren.

Windows was gewoon een ander DOS-programma

De originele populaire versies van Windows - denk Windows 3.0 en Windows 3.1 - waren eigenlijk programma's die onder MS-DOS draaiden. Dus je zou je computer opstarten, de DOS-prompt zien en dan de WIN-opdracht typen om het Windows-programma te starten, waarmee je die bureaublad in Windows 3-stijl kreeg, ook bekend als de programmabeheerder. Natuurlijk kunt u uw computer automatisch Windows laten starten door de WIN-opdracht toe te voegen aan uw AUTOEXEC.BAT-bestand en zou DOS automatisch de Windows-opdracht uitvoeren wanneer u opstartte.

Je zou Windows kunnen verlaten en teruggaan naar DOS, wat eigenlijk op dat moment nodig was. Mensen hadden DOS-toepassingen en -games die de echte modus vereisten en konden niet worden uitgevoerd vanuit Windows.

Windows 95, 98, 98 SE en ME duwden DOS verder naar de achtergrond. Windows 95 fungeerde als een eigen besturingssysteem, maar DOS zat altijd op de achtergrond. Deze versies van Windows waren nog steeds gebouwd op DOS. Pas bij Windows XP verlieten consumentenversies van Windows eindelijk DOS en schakelden over naar een moderne 32-bits Windows NT-kernel.

De Windows-desktop wordt nu door veel mensen - zelfs Microsoft zelf - beschouwd als een overblijfsel dat verouderd is in een tijdperk van vereenvoudigde mobiele interfaces en aanraakschermen. Maar er was een tijd dat het Windows-bureaublad de nieuwe, gebruiksvriendelijke interface was.

Image Credit: mrdorkesq op Flickr