Hoe ik technologie gebruikte om in de beste vorm van mijn leven te komen en mijn zoon te redden
In 2013 woog ik 210 kilo. In oktober 2017 woog ik 136 pond en schonk ik een nier aan mijn jongste zoon, Axe. Dit is ons verhaal.
Zoals de meeste mensen was ik niet altijd overgewicht. Ik ben een vrij kleine jongen - 5-voet-6-inch en ongeveer 150 pond voor de langste tijd - en jarenlang heb ik een baan gehad waarbij ik veel tijd op de been heb doorgebracht. Maar toen ik van carrière veranderde om voor de kost te gaan schrijven, veranderde dat - ik ging van het lopen van elke dag zeven of meer kilometer op het werk naar achter een toetsenbord zitten. Ik heb er op dat moment niet over nagedacht, maar ik had mijn levensstijl als gevolg hiervan moeten veranderen.
Ik begon full-time te schrijven in april 2011, dus het was precies bij de overgang van winter naar lente (in ieder geval in Texas). Toen het koude weer rondkwam, kwam er een harde realisatie: geen van mijn kleding voor koud weer paste. Ik had behoorlijk wat gewicht bereikt zonder het me te realiseren.
Ik op mijn grootste (of heel dichtbij) Toch deed ik niets aan mijn sedentaire levensstijl of eetgewoonten - ik heb net nieuwe kleding gekocht. Uiteindelijk bereikte ik mijn maximumgewicht van 210 pond. Op dat moment wist ik dat ik iets moest doen, dus besloot ik om actief te worden. Ik kocht een fiets omdat ik het leuk vond om als kind te rijden, maar het lukte niet goed. Het was gewoon niet zo leuk als ik me herinnerde dat het wezen was, wat achteraf gezien heel logisch is: ik was ongelooflijk overgewicht en uit vorm. Uiteindelijk heb ik die fiets verkocht en ben ik teruggegaan naar mijn vorige levensstijl van op mijn reet zitten en veel te veel eten eten.
Toen, tegen het einde van 2013, besloot ik dat er genoeg was, en het was tijd voor echte verandering. In augustus liepen mijn vrouw en ik een fietsenwinkel binnen om een kijkje te nemen, en ik eindigde met een Specialized Sirrus - mijn eerste "echte" fiets en iets dat uiteindelijk mijn leven voor altijd zou veranderen. Het was een verjaardagscadeau van mijn vrouw, die blijkbaar net zo moe was van mijn overgewicht als ik was (of misschien meer).
Dan en (in principe) nu. De start van mijn afslankreis
De Sirrus, die afkomstig is uit het leven van Specialized met hybride racefietsen, was de eerste fiets die ik ooit had gehad en die niet uit een kiosk kwam. Vóór die fiets had ik me niet kunnen voorstellen dat ik $ 500 op een fiets zou moeten uitgeven, maar nadat ik hem voor het eerst had gereden, begreep ik de drukte. Ik begreep waarom het belangrijk was om op een geschikte fiets te stappen en ik besefte hoeveel prettiger schakelen zich voelde. Dit was de fiets die me enthousiast maakte over fietsen.
Het begon echter niet gemakkelijk, vijf mijl was ongeveer mijn maximale afstand voordat ik voelde alsof ik doodging. Ik deed kleinere afstanden zoals die voor een paar maanden met weinig tot geen gewichtsverlies (ik denk dat ik de afgelopen maanden vijf pond of zo liet vallen). Frustratie kroop naar binnen en ik gaf het bijna op. In plaats daarvan deed ik wat onderzoek en leerde ik wat ik me altijd had moeten realiseren: voeding is een cruciaal onderdeel van gewichtsverlies. Ik zeg het nu hardop, het lijkt zo gek en overduidelijk, maar toen dacht ik dat als ik actiever zou zijn, ik zou afvallen. Nah.
Mijn eerste fiets (nou, als volwassene). Dus begon ik te onderzoeken en te lezen over CICO (calorieën in, calorieën), wat een beproefde methode is om voor veel mensen af te vallen. De essentie is vrij eenvoudig: verbrand meer calorieën dan je binnenkrijgt, en je begint af te vallen. Vanwege genetica verliezen sommige mensen sneller en anderen worstelen meer met hongerangsten en bloedsuikerproblemen, maar behoudens medische problemen, zou deze methode voor de meeste mensen goed moeten werken. Ik heb MyFitnessPal gedownload van Google Play en ben begonnen met het bijhouden van mijn intake.
Ik volgde mijn normale intake een paar weken (zonder iets uit te proberen) om te zien hoeveel ik aan het eten was op een gemiddelde dag. Het was veel. MyFitnessPal biedt een vrij eenvoudige manier om erachter te komen hoeveel calorieën je per dag zou moeten eten om gewicht te verliezen tegen een bepaald tarief (één pond per week, een halve pond per week, enz.). Ik heb mijn nummers aangesloten om een pond per week kwijt te raken en begon aan mijn reis.
Het punt is dat ik ook een manier moest vinden om bij te houden hoeveel calorieën ik op de fiets aan het verbranden was. Dit kan als een verrassing komen, maar dat is niet zo eenvoudig als het klinkt. Vrijwel elke app die activiteiten bijhoudt en calorie-verbranding toont, maakt gebruik van eigen algoritmen met resultaten die dat wel kunnen wild variëren, zelfs met zoveel als dubbel. Ik heb in de beginjaren zoveel apps getest, maar ben uiteindelijk uiteindelijk bij Runtastic (Android, iOS) terechtgekomen. Het leek te bieden wat ik op dat moment de meest realistische calorie-informatie vond, gezien mijn beperkte ervaring met dit soort dingen.
De eerste weken verloor ik geen gewicht en ik bleef de hele tijd hongerig. Het was gekmakend, en ik wilde het meer dan eens opgeven, omdat ik dacht dat het "niet werkte". Maar ik bleef op koers, bleef op mijn fiets zitten en keek naar mijn intake. Na ongeveer drie weken begonnen de nummers op de schaal te dalen en zodra het gewicht begon af te nemen, begon het dramatisch te dalen. Ik bleef tot diep in het jaar daarop rijden en volgen, waarbij ik meer dan 40 pond verloor.
Tegen het einde van 2014 was ik terug tot ongeveer 165. Hoewel ik behoorlijk down was, was ik technisch nog steeds overgewicht volgens mijn BMI (ik begon bij "zwaarlijvig"). Ik had goede vooruitgang geboekt, maar er moest nog veel werk worden verzet.
Toen werd onze wereld geschud.
Een kerst om nooit te vergeten
In december 2014 werd bij mijn jongste zoon Focal Segmental Glomerulosclerosis (FSGS) vastgesteld, een zeldzame ziekte bij kinderen die nierfalen veroorzaakt.
Toen mijn jongste zoon begin 2012 werd geboren, had hij een klein stukje huid op zijn oor. Dit veroorzaakte zorgen omdat de nieren en de oren rond dezelfde tijd in de baarmoeder werden gevormd, dus een misvorming van de ene kon problemen voor de andere betekenen. Ze hebben een echo gemaakt van zijn nieren, alles zag er goed uit en we dachten er niet meer over na.
Hij was altijd een kleine baby, maar aangezien mijn vrouw en ik ook allebei vrij klein zijn, was het niet iets dat zorg opriep voor ons of zijn artsen. Rond medio 2014 merkten we echter dat hij geen betekenisvol gewicht kreeg. Rond dezelfde tijd merkten we dat zijn ogen elke ochtend opgezwollen waren. We besloten om hem naar de dokter te brengen.
Aanvankelijk was geen van beide dingen een reden tot bezorgdheid. Net als wij, vermoedde de arts dat seizoensgebonden allergieën de oorzaak waren van zijn gezwollen ogen. Wat de gewichtstoename betreft, suggereerde de dokter dat een glutenallergie het probleem zou kunnen zijn en dat hij een glutenvrij dieet zou volgen. Na een paar weken leek het te werken - hij was op sommige ponden in te pakken!
Het bleek dat we helemaal fout waren.
In de week van Kerstmis 2014 kreeg mijn vent de griep. Dit was de eerste keer dat hij ooit ziek was, omdat we altijd de nodige voorzorgsmaatregelen namen om hem gezond te houden. Op eerste kerstdag was hij te ziek om zelfs maar uit bed te komen - hij wilde gewoon slapen, zelfs toen we geschenken openden. Die nacht merkte mijn vrouw dat zijn benen er gezwollen uitzagen. We wachtten 's nachts om te zien of hij' s morgens beter was, maar de volgende dag was het duidelijk dat er iets mis was.
Kerstdag, 2014. Mijn vrouw deed wat onderzoek naar gezwollen benen en vond iets genaamd "Nefrotisch syndroom", wat een soort algemene term is, wat betekent dat de nieren niet werken zoals ze zouden moeten. We hebben samen vier andere kinderen (onze jongste is onze enige samen) en daarom bleef ze bij hen thuis terwijl ik onze zoon naar de eerste hulp bracht..
Er was niemand in de ER omdat het de dag na Kerstmis was, dus we werden bijna onmiddellijk gezien. Ik vertelde de dokter over de symptomen van Axe en zorgde ervoor dat ik het Nefrotisch Syndroom noemde (wat ik eerlijk gezegd geen idee had wat ik toen echt suggereerde) en hij deed een eerste examen. Binnen een paar minuten keek hij me aan en zei:
"Ik wil dat je iets voor me doet. Ik wil dat je hem terugplaatst in je auto en naar het Children's Hospital rijdt [in Dallas, TX]. Kan je dat doen? Zo niet, dan krijg ik een ambulance om je te nemen. Er zijn geen kosten verbonden aan dit bezoek en je moet hem nu meteen nemen. '
Wauw. Mijn hoofd was racen. Wat was er mis? Waarom de urgentie?
Ik belde mijn vrouw, we namen de andere kinderen mee naar het huis van mijn schoonmoeder en kregen Axe naar de eerste hulp in Children's Medical Center in Dallas, TX (een half uurtje rijden van waar we toen woonden) rond 19:00 uur op 26 december. Hij was lusteloos en zag er vreselijk uit. Ze voerden verschillende tests uit, maar toen ze probeerden een urinemonster te nemen via de katheter en zijn blaas volledig droog was, wisten we dat er iets erg mis was.
Rond middernacht die avond vertelden ze ons dat zijn nieren niet goed functioneerden en ons toelieten. Om 7:00 uur de volgende ochtend was hij in de operatie om een hemodialysekatheter te krijgen. Hij was twee jaar oud.
Het 'gewicht' dat hij had gekregen was vochtretentie. De gezwollen ogen waren de eerste tekenen van het Nefrotisch Syndroom. De gezwollen benen werden veroorzaakt door oedeem. Zijn nieren hadden gefaald maanden, en we hadden geen idee - zijn arts had ook geen reden om te vermoeden dat er iets mis zou zijn met de nieren, want waarom zou hij? Nierfalen bij kinderen is zeer ongewoon.
Deze foto werd genomen ongeveer vijf weken voordat hij werd gediagnosticeerd. Let op de gezwollen ogen. Hier is het echte enge deel: ze vertelden ons dat als we hadden gewacht nog een dag om hem naar de Eerste Hulp te brengen, zou hij waarschijnlijk niet hebben geleefd. Hij was zo dicht bij de dood en we hadden geen idee. De gedachte eraan raakt me in de put van mijn maag op een manier die ik niet onder woorden kan brengen.
De diagnose die alles veranderde
We ontmoetten onze nefroloog de ochtend voor de operatie en hij legde uit wat er aan de hand was en wat hij kon verwachten. Hij vertelde ons dat Axe dialyse zou moeten ondergaan om de overtollige vloeistof uit zijn lichaam te verwijderen - deze vloeistof was tenslotte giftig. Omdat zijn nieren niet werkten zoals het hoort, lekt het spul dat normaal door de urine wordt gefilterd terug in zijn lichaam. In zijn bloedbaan.
Zoals elke ouder zou zijn, waren mijn vrouw en ik beiden radeloos. Maar de nefroloog liep naar mij toe en zei iets dat ik nooit zal vergeten zolang ik leef. Hij legde zijn hand op mijn schouder en zei: "Ik wil dat je weet dat dit niet de eerste keer is dat we hiermee omgaan. Maar ik wil dat je begrijpt dat we weten dat het van jou is. "Ik kan er nog steeds niet over nadenken zonder te scheuren. Die woorden hadden zoveel voor me, en tot op de dag van vandaag is dat waarschijnlijk het meest betekenisvolle wat iemand ooit tegen me heeft gezegd.
Axe was een paar uur in de operatie (als geheugen dient, dat hele tijdsbestek is een soort vervaging) en begon zijn eerste dialysebehandeling bijna onmiddellijk daarna. De vloeistof moest snel loskomen, hoewel het een geleidelijk proces moest zijn.
De hemodialyse katheter. Het was een hoofdlijn in zijn hart. Aanvankelijk had hij vier keer per week dialyse en we waren in totaal drie weken in het ziekenhuis. In die tijd liet hij een nierbiopt uitvoeren om vast te stellen wat er aan de hand was en te achterhalen of het chronisch of acuut was. Sommige ziekten, zoals keelontsteking, kunnen acuut nierfalen bij kinderen veroorzaken, dus ze hoeven slechts een korte periode dialyse te ondergaan totdat de nieren terugveren. Op dat moment was dat ons beste scenario.
Maar dat is niet het geval dat we hebben. Toen de resultaten van de biopsie terugkwamen, waren ze overtuigend: het was chronisch. Terwijl het nog een paar dagen voordat we de officiële diagnose kregen (FSGS), wisten we al één ding: hij had End Stage Renal Disease (ESRD) en zou een niertransplantatie nodig hebben. In de tussentijd zou hij dialyse blijven totdat hij groot genoeg was voor een transplantatie-operatie.
Na een paar weken dialyse. Hij zag er al uit als een ander kind! Na de biopsie plaste hij nog een keer, en dat was het. Drie jaar lang plaste hij niet en vertrouwde hij op dialyse om zijn systeem schoon te houden. Hij bleef vier maanden lang op hemodialyse, waarna we overstapten op peritoneale dialyse, een soort dialyse die we thuis konden doen en die veel gemakkelijker is op kleine lichamen..
Op het moment van onze eerste opname in het ziekenhuis, was ik ongeveer 165 pond. Toen we uitkwamen in januari 2015, was ik ongeveer 150, omdat ik niet veel at vanwege stress, depressie, angst ... en elke andere negatieve emotie die je kunt ervaren. Maar in de maanden erna at ik te veel en sprong ik terug naar 175, ook dankzij stress. Grappig hoe dat werkt.
Mijn hoofd terug in het spel krijgen
Het duurde een paar maanden om mijn hoofd weer op orde te krijgen en mijn doelstellingen voor gewichtsverlies te hervatten. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel het kost van je lichaam en geest om een chronisch ziek kind te hebben - de depressie, de schuld, de liefdesverdriet, de angst voor het onbekende - het is allemaal zo moeilijk om te verwerken. We waren zo op hem gericht en ik dacht helemaal niet na over mijn eigen gezondheidsdoelen.
Maar uiteindelijk besloten we tot een "nieuw normaal" leven op dialyse, het dagelijkse medicijnregiment en de zorg voor een chronisch ziek kind. Na een paar maanden wist ik dat het tijd was om me weer op mijn gezondheid te concentreren. Per slot van rekening, hoe moest ik hem helpen als ik mezelf niet kon helpen?
Deze keer heb ik een upgrade naar een nieuwe fiets gedaan - een racefiets, een 'geschenk' voor mezelf omdat ik mijn eerste doel van 40 kilo afvallen had bereikt - en begon te trainen met betere meetgegevens, waaronder hartslaggegevens. Ik was weggegaan van het gebruik van apps zoals Runtastic om mijn fietsactiviteiten bij te houden en schakelde over op Garmin's fietsproducten - een Edge 510 op dat moment.
Mijn eerste racefiets. Gespecialiseerde Roubaix. Ik ontdekte dat de Garmin nauwkeuriger verbrande calorieën bijhoudt dan wat dan ook, vooral omdat de meetwaarden van Garmin dynamisch zijn. Het 'leert' uw lichaams- en activiteitenniveaus en schat uw werklast op basis van een combinatie van leeftijd, hartslag en terreingegevens. Het is slim en zo nauwkeurig als je kunt krijgen zonder een veel duurder systeem. (En eerlijk gezegd, de buy-in kosten van alleen maar verhuizen naar een Garmin is al duur genoeg.)
Dit is rond de tijd dat ik ernstiger dan eerst werd over gewichtsverlies. Ik begon MyFitnessPal te gebruiken om calorieën opnieuw te traceren en voegde een Runtastic Libra-weegschaal toe om mijn gewicht en andere lichaamscijfers bij te houden. Er is een vraag over hoe nauwkeurig deze typen lichaamsgewichtschalen zijn als het gaat om specifieke details zoals het percentage lichaamsvet, maar in mijn ervaring is consistentie belangrijker dan nauwkeurigheid - als u elke dag hetzelfde product en dezelfde statistieken bijhoudt, de resultaten zullen volgen.
Dit is waar tech een veel belangrijkere rol begon te spelen in mijn gewichtsverlies. Vanaf dit moment werd mijn gewichtsverlies aangedreven door technologie, met nieuwe gadgets toegevoegd en een integraal onderdeel van hoe ik volg, train en zelfs leef. De triade van MyFitnessPal, de Garmin Edge 510 en de Runtastic Libra-schaal hielpen me om mijn streefgewicht van 155 pond te bereiken - een verlies van 20 pond op het hele jaar en 55 pond in totaal - waar ik tot het einde van 2015 bleef.
In 2016 raakte ik zelfgenoegzaam met mijn routines, aangezien ik meer dan 500 mijl per maand op de fiets reed. Ik ging ervan uit dat ik gezien de hoeveelheid tijd die ik aan de fiets besteedde, kon eten wat ik wilde. Ik had het mis. Ik heb in 2016 ongeveer 10 pond toegevoegd, waardoor ik weer terug kwam tot 165-graden naar een ongezond gewicht. (Hoewel zelfs op 155, zet BMI me nauwelijks in de categorie "overgewicht".)
Mijn maat begin 2016. Je ziet zijn PD-katheter aan de linkerkant en G-Tube aan de rechterkant. Het is ironisch dat het grootste deel van 2016 werd besteed aan het helpen van Axe om aan te komen. De nieren doen zoveel meer dan toxines weg te filteren, en kinderen met nierfalen groeien niet zoals hun leeftijdsgenoten. Combineer dat met het feit dat dialyse heel moeilijk is voor het lichaam en alle wens om te eten wegneemt, en goed, het is een recept dat het ongelooflijk moeilijk maakt voor een kind in die situatie om aan te komen.
Maar we bleven de koers en deden er alles aan om hem te laten transplanteren (16 kilogram). Tegen het einde van 2016 wisten we dat 2017 het jaar zou zijn voor de transplantatie.
Mijn vrouw en ik hadden al vroeg besloten dat ik als eerste in de rij zou staan voor een mogelijke donatie. En met 2017, het jaar waarin het eindelijk zou gaan gebeuren, moest ik mijn lichaam klaar maken om niet alleen te doneren maar ook terug te stuiteren van een operatie. Terwijl ik 2016 grotendeels op de automatische piloot doorbracht, was 2017 het moment om weer aan het werk te gaan.
Tech gebruiken om in de beste vorm van mijn leven te komen
Op 1 januari 2017 heb ik mijn dieet drastisch gereviseerd. Ik begon opnieuw MFP religieus te gebruiken. Ik knipte alle dranken weg, behalve water en koffie. Ik wilde dat mijn nieren zo schoon mogelijk zouden zijn voor donatie. Ik controleerde mijn waterinname. Ik heb beter voor mezelf gezorgd dan ooit tevoren. Hoewel ik eerder 55 pond kwijt was, heb ik het gevoel dat mijn grootste gezondheidswinsten in 2017 zijn bereikt.
Mijn man en ik begin 2017. Ik voegde een krachtmeter toe aan de fiets die ik op dat moment aan het gebruiken was, wat de meest nauwkeurige manier is om het aantal verbrande calorieën te volgen. Energiemeters gebruiken rekstrookjes om te berekenen hoeveel vermogen wordt gemeten in watt - u plaatst fysiek in de pedalen. Eén watt staat gelijk aan één calorie, dus je weet precies hoeveel je op een gegeven rit verbrandt met de grootst mogelijke nauwkeurigheid.
Maar dat was slechts het topje van de ijsberg voor mij. Ik heb ook een fietstrainer opgehaald - een hulpmiddel waarmee je binnen op de fiets kunt fietsen - en kort daarna vond je een programma met de naam TrainerRoad om het te gebruiken. Als ik iets moest kiezen dat me geholpen heeft om mijn fitnessdoelen meer dan wat dan ook te bereiken, dan zou het TrainerRoad zijn.
Mijn huidige trainer, een Wahoo Kickr Snap. Hier is het ding met indoor cycling: het is nogal een rotzooi. Buiten op de fiets zijn is een van de beste dingen over fietsen, en de nuances van de weg houden dingen interessant. Binnen draai je gewoon rond. Het is saai en het is moeilijk om gemotiveerd te blijven. Dertig minuten voelt als een waanzinnig lange slog op een trainer. Maar TrainerRoad veranderde dat, voor mij tenminste.
Het maakt gebruik van gestructureerde intervaltraining om rijders in betere conditie te krijgen - het helpt hen om sneller te worden. De meeste TrainerRoad-gebruikers gebruiken het als onderdeel van een trainingsplan om sneller te racen, maar ik had een veel groter doel voor ogen: ik wilde afvallen en in de beste vorm van mijn leven voor transplantatie zijn. TrainerRoad hielp me op meer manieren dan alleen fysiek.
Zes weken met TrainerRoad sloeg me in een sterkere rijder dan drie jaar van consequent naar buiten rijden. Dat was vooral vanwege de fysieke winst, maar er was hier een element dat ik niet had verwacht: de mentale verandering. Met TrainerRoad ben je gedwongen om door te gaan als je denkt dat je dat niet kunt. Het liet me zien hoe diep ik kon gaan - hoe diep mijn pijngrot eigenlijk is. Toen ik normaal buiten had gestaan, liet TrainerRoad me zien dat ik kon doorzetten en door kon gaan ver buiten wat ik ooit had verwacht.
Mijn huidige fiets, een Cannondale CAAD12 Disc, op de trainer. Het doorbreken van die mentale barrière betekende zoveel meer voor mij dan alleen fietsen - het liet me zien hoeveel ik aankon. Mijn zoon was mijn motivatie en elke keer als ik terug wilde, dacht ik aan hem. Ik dacht aan alles wat hij had meegemaakt, hoe hard hij elke dag vocht om gewoon normaal te zijn. De emotionele reactie daarop was alles wat ik nodig had om de zwaarste trainingen door te komen, en TrainerRoad hielp me diep te graven om dat te vinden. Nu pas ik dat soort "graven diepe" mentaliteit toe op zoveel andere aspecten van mijn leven.
Ik begon TrainerRoad te gebruiken met een "traditionele" trainer, maar al snel werd ik geüpgraded naar een slimme trainer - een trainer die de software op afstand kon besturen. Dit dwong mij verder om mijn intervallen op het voorgeschreven vermogen te houden; zelfs als ik me wilde terugtrekken, kon ik het niet. Dit duwde mijn conditie naar niveaus die ik nooit alleen had bereikt.
Ik gebruikte dat sterker worden op de fiets, beter in vorm komen, en doorgaan met afvallen. Ik deed dit allemaal terwijl ik de noodzakelijke tests onderging om een donor te zijn (en geloof me, er waren er zoveel testen). Ik heb de Living Donor Transplant Application op 3 maart 2017 ingevuld. Ik begon met compatibiliteitstesten op 13 april.
Op 22 augustus werd ik goedgekeurd als zijn donor.
Op 9 oktober 2017 liep ik door de deuren van UT Southwestern in Dallas, Texas, met een slanke 136 pond - 74 pond lichter dan mijn startgewicht in 2013 en 29 pond vanaf het begin van 2017 - om een nier te doneren aan mijn toen-vijf eenjarige zoon. Dit zijn wij de dag na de transplantatie, 10 oktober 2017.
Ik was maar één nacht in het ziekenhuis. Hij was 11 dagen oud, terwijl ze de medicijnen aanpasten en ervoor zorgden dat de nier niet afkeurde. Dit was het hoogtepunt van mijn bestaan; het hoogste punt dat ik ooit ben geweest en waarschijnlijk ooit zal zijn. En ik had het niet zonder technologie kunnen doen.
Leuk feitje: ze hebben mijn nier in UT Southwestern in Dallas verwijderd, maar de transplantatie op mijn zoon in Children's Medical Centre ongeveer anderhalve kilometer verderop gedaan. Er waren twee chirurgen, een werkte aan mij en een aan hem. Mijn operatie begon ongeveer een uur voor de zijne en beide operatieteams hadden de hele tijd contact met elkaar. Toen mijn chirurg klaar was met het verwijderen van mijn nier, maakte Ax's hem klaar. Toen mijn nier eenmaal vrij was, ging mijn chirurg naar het kinderziekenhuis voor de laatste verbindingen van de nier in mijn zoon!
Sinds de transplantatie hebben we het allebei uitzonderlijk goed gedaan. De artsen en chirurgen zeiden dat zijn herstel veel sneller zou zijn dan het mijne - zijn lichaam kreeg iets dat het ontbeerde en nodig had, terwijl het mijne iets verloor dat het altijd had.
Ons de dag van transplantatie, postoperatief
Dat kon ook niet meer waar zijn: binnen drie weken stuiterde hij op de muren zoals een normale vijfjarige jongen zou moeten zijn, terwijl ik nog steeds op de bank lag en worstelde om op te staan. Het betekende zoveel voor me om eindelijk de last van de last te nemen - nadat ik hem jaren met zijn kwaal had zien worstelen en wou dat ik zijn plaats kon innemen, kreeg ik eindelijk de kans.
De technologie die het leven van mijn en mijn zoon veranderde
Dat is ons verhaal en er is tech doorheen gesprenkeld. Maar voor diegenen die geïnteresseerd zijn in alles wat ik in de loop der jaren heb gebruikt, dacht ik dat het misschien nuttig zou zijn om alles samen te voegen in een gemakkelijk te lezen lijst. Dus hier is het.
Apps en software
- MyFitnessPal (Android, iOS): houd calorieën en macro's bij, beschikbaar voor iOS en Android. Een waardevol hulpmiddel voor iedereen die op zoek is om te verliezen of aan te komen, of gewoon in het algemeen beter in vorm wil worden.
- Runtastic Pro (Android, iOS): trackruns, fietsactiviteiten en nog veel meer. Beschikbaar voor iOS en Android.
- Strava (Android, iOS): dit is de de facto standaard voor hardlopers en fietsers - het is net een sociaal netwerk voor sporters. Houd activiteiten bij en meer met diepe statistieken en fantastische gegevens. Beschikbaar voor iOS en Android.
- TrainerRoad: Software voor indoorfietstrainers die uw leven zal veranderen. Beschikbaar voor iOS, Android, Mac en Windows.
Fietsen en gadgets
Mijn trappen linker crankarm vermogensmeter. - Bikes: Hoewel je zou kunnen beweren dat er niets 'tech' is aan fietsen, denk ik dat het in aanmerking komt op basis van puur onderzoek en geavanceerde productie op moderne fietsen. Als het op mijn fietsen aankomt, heb ik er twee: een 2016 Cannondale CAADX voor grind en 2016 Cannondale CAAD12 Disc voor op de weg.
- Garmin Edge: Ik ben begonnen met een Edge 510, maar later een upgrade naar een 520. Deze ultra-geavanceerde fietscomputers behoren tot de beste op de markt. Dit was het eerste product dat mijn fietsen naar een hoger niveau bracht.
- Runtastic Libra (niet langer in productie): deze slimme weegschaal synchroniseert met mijn telefoon (hoewel ik de afgelopen maanden veel problemen met deze functie heb gehad), zodat ik mijn gewicht en vetpercentage kan bijhouden. Het is in de loop der jaren een geweldige schaal geweest, maar misschien is het tijd voor een upgrade. Ik ben op zoek om mijn Weegschaal te vervangen door de Nokia Body +, die sterk aanbevolen wordt door de jongens van TrainerRoad. Als u op zoek bent naar een vergelijkbare schaal, zou dat de eerste zijn op mijn lijst met opties om uit te checken.
- Kickr Snap Smart Trainer: Mijn eerste trainer was een Kurt Kinetic Road Machine, die een van de beste vloeistoftrainers op de markt is. Maar de Kickr Snap brengt dat naar het volgende niveau. Als je een indoor trainer hebt overwogen, heb ik een gids geschreven over het kiezen van de beste.
- Stages Power Meter: Hoewel mijn Garmin Edge 510 de manier waarop ik fiets fundamenteel veranderde, heeft mijn Stages Power Meter mijn training een tandje hoger gelegd. Het is een dure buy-in, maar ik zal nu niet rijden zonder een vermogensmeter.
Niet iedereen heeft een levende donor ter beschikking, en elk jaar sterven duizenden mensen aan het wachten op orgaandonatie. Als je dat nog niet hebt gedaan, smeek ik je om je aan te melden als orgaandonor. Het duurt maar een paar minuten en kan een leven redden.
Ik wil persoonlijk iedereen bedanken voor het lezen van dit - serieus, uit de grond van mijn hart. Dit was ongetwijfeld het moeilijkste wat ik ooit heb geschreven. Het herleven van alle herinneringen van onze eerste diagnose-dingen waar ik in een paar jaar niet over heb nagedacht - was moeilijk. De pijn en tranen die samenkwamen met dit stuk waren dingen die ik niet had verwacht toen ik begon te schrijven, dus ik waardeer oprecht dat je de tijd neemt om met mij mee te leven.
Vaderdag 2018
