Wat moet ik de toewijzingseenheid instellen op wanneer ik formatteer?

Naast het vragen om het bestandssysteem dat u wilt gebruiken, vragen schijfopmaakhulpmiddelen ook om een ​​"Grootte van de toewijzingseenheid". Wat betekent dit en welke waarde moet je kiezen??

De Question & Answer-sessie van vandaag komt tot ons dankzij SuperUser - een onderdeel van Stack Exchange, een gemeenschapsgedreven groep van Q & A-websites.

De vraag

SuperUser-lezer Andrew Keeton is nieuwsgierig naar wat hij precies zou moeten doen in de toewijzingssectie bij het formatteren van een schijf. Hij schrijft:

Ik formatteer een 1TB externe harde schijf als NTFS. Deze schijf is voornamelijk bedoeld voor het opslaan van media zoals muziek en video.

Wat moet ik kiezen voor de instelling van de toewijzingseenheidgrootte? De opties variëren van 512 bytes tot 64K. Zijn er richtlijnen die ik misschien op andere typen schijven toepas? Moet ik stoppen met rondneuzen en laat ik het gewoon staan ​​als "standaard?"

Hoewel de standaardinstelling meestal de beste keuze is voor de meeste gebruikers, gaan we een beetje dieper graven.

De antwoorden

SuperUser-bijdragers Jonathan en Andrew bieden enig inzicht. Jonathan schrijft:

Als u een "standaardgebruiker" bent volgens de definitie van Microsoft, moet u de standaard 4096 bytes behouden. Kortom, de grootte van de toewijzingseenheid is de blokgrootte op uw harde schijf wanneer deze NTFS formatteert. Als u veel kleine bestanden hebt, is het een goed idee om de toewijzingsgrootte klein te houden, zodat uw harde schijfruimte niet wordt verspild. Als u veel grote bestanden hebt, verhoogt u de systeemprestaties door minder blokken te zoeken om deze hoger te houden.

Maar nogmaals, tegenwoordig wordt de capaciteit van harde schijven steeds hoger en maakt het een klein verschil door de juiste toewijzing te kiezen. Stel voor dat je de standaard behoudt.

Houd er ook rekening mee dat het meerderheidsbestand relatief klein is, dat grotere bestanden een grote omvang hebben maar klein zijn in eenheden.

Andrew breidt zijn antwoord uit met:

Qua ruimte-efficiëntie presteren kleinere toewijzingseenheden beter. De gemiddelde verspilling per bestand is de helft van de gekozen AUS. Dus 4K verspilt 2K per bestand en 64K verspilt 32K. Echter, zoals Jonathon opmerkt, moderne drives zijn enorm en een beetje verspilde ruimte is het niet waard om over te huppen en dit zou geen bepalende factor moeten zijn (tenzij je op een kleine SSD zit).

Vergelijk 4K vs 64K gemiddeld zaakafval (32K-2K = 30K), voor 10.000 bestanden die slechts uitkomen op 300.000 KB of ongeveer 300 MB.

Denk in plaats daarvan na over hoe het besturingssysteem ruimte gebruikt. Laten we zeggen dat je een 3K-bestand hebt dat 2K moet laten groeien. Met een 4K AUS moeten de gegevens over twee blokken worden verdeeld - en ze mogen niet bij elkaar zijn, zodat je versnippering krijgt. Met een 64K AUS zijn er veel minder blokken om bij te houden en minder fragmentatie. 16x betekent de blokgrootte 1/16 van het aantal blokken dat moet worden bijgehouden.

Voor een mediaschijf waarop je foto's, muziek en video's hebt opgeslagen, is elk bestand minimaal 1 MB. Ik gebruik de grootste AUS. Voor een Windows-opstartpartitie gebruik ik de Windows-standaard (dit is 4K voor elke NTFS-schijf die kleiner is dan 16 TB).

Om te achterhalen wat de clustergrootte is op een bestaande schijf:

fsutil fsinfo ntfsinfo X:

Heb je iets toe te voegen aan de uitleg? Geluid uit in de reacties. Wilt u meer antwoorden van andere technisch onderlegde Stack Exchange-gebruikers lezen? Bekijk hier de volledige discussiethread.